احکام روزه

مسائلی که در ذیل آمده است، از رساله ی آیت الله العظمی سید علی حسینی سیستانی، گرفته شده است.

• مبطلات روزه هشت چیز است.
• 1- خوردن و آشامیدن. 2- جماع. 3- استمناء. 4- دروغ بستن به خدا و پیغمبر صلی الله علیه وآله وسلم، و جانشینان ایشان، بنا بر احتیاط واجب. 5- رساندن غبار غلیظ به حلق، بنابر احتیاط واجب. 6- باقی ماندن بر جنابت، حیض و نفاس، تا اذان صبح. 7- اماله کردن با چیز های روان. 8- عمدا قی کردن.
• اگر روزه دار سهوا چیزی را بخورد، یا بیاشامد، روزه اش باطل نمی شود.
• آمپول و سرم روزه را باطل نمی کند، هرچند که آمپول تقویتی یا سرم قندی نمکی باشد. همچنین اسپری که برای تنگی نفس استعمال می شود، روزه را باطل نمی کند. همچنین دارویی که در چشم و گوش ریخته می شود، هرچند مزه ی آن به گلو برسد، روزه را باطل نمی کند. ولی اگر دارو در بینی ریخته شود، و به حلق برسد، روزه را باطل می کند.
• اگر روزه دار چیزی را که لای دندان باقی مانده است، عمدا فرو ببرد، روزه اش باطل می شود و کفاره هم دارد.
• فرو بردن اخلاط سر و سینه، تا به فضای دهان نرسیده اشکال ندارد. ولی اگر داخل فضای دهان شود، احتیاط مستحب آن است که آن را فرو نبرد.
• اگر بی اختیار منی از انسان بیرون بیاید، روزه اش را باطل نمی کند.
• اگر روزه دار در حال بیرون آمده منی از خواب بیدار شود، واجب نیست که از بیرون آمدن منی جلو گیری نماید.
• فرو بردن تمام سر در آب روزه را باطل نمی کند، ولی کراهت شدید دارد.
• کسی که مس میت کرده (یعنی جایی از بدن خود را به بدن میت رسانده) می تواند بدون غسل مس میت روزه بگیرد. و اگر در حال روزه هم میت را مس نماید، روزه ی او باطل نمی شود.
• هرگاه روزه دار عمدا قی کند، اگرچه بواسطه ی مرض و مانند آن ناچار باشد، روزه اش باطل می شود. ولی اگر سهوا بی اختیار قی کند اشکال ندارد.
• اگر روزه دار، آروغ بزند و چیزی در گلو یا دهانش بیاید، باید آن را بیرون بریزد، و اگر بی اختیار فرو رود، روزه اش صحیح است.
• در چند جا، فقط قضای روزه واجب است. یعنی کفاره ندارد.
• اگر انسان، عملی که روزه را باطل می کند انجام ندهد، ولی نیت روزه نکند، باید قضای آن روز را بجا آورد. زیرا؛ در روزه نیت شرط است. همچنین اگر انسان، ریا کند، یا اینکه قصد کند که روزه نباشد. باید قضای آن روز را بجا آورد.
• کسی که در ماه رمضان جنب شده ولی غسل جنابت را فراموش کرده و با حال جنابت یک یا چند روز، روزه گرفته باید قضای آن را بجا آورد.
• کسی که در ماه رمضان بدون آنکه تحقیق کند، صبح شده یا نه؟ کاری که روزه را باطل می کند انجام دهد، بعد معلوم شود که صبح بوده است، باید قضای آن روز را بجا آورد.
• اگر کسی بگوید که صبح نشده و انسان به گفته او کاری که روزه را باطل می کند، انجام دهد، بعد معلوم شود که صبح بوده، باید قضای آن را بجا آورد.
• اگر کسی بگوید که صبح شده و انسان به گفته او یقین نکند، یا خیال کند که شوخی می کند، و خودش هم تحقیق نکند، و کاری که روزه را باطل می کند انجام دهد، و بعد معلوم شود که صبح بوده، باید قضای آن را بجا آورد.
• اگر انسان یقین کند، یا اطمینان پیدا نماید که مغرب شده و افطار کند، بعد معلوم شود که مغرب نبوده، باید قضای آن را بجا آورد.
• اگر انسان جهت تشنگی، مضمضه کند، یعنی آب در دهان بگرداند، و بی اختیار آب فرو رود، باید قضای آن را بجا آورد.
• اگر انسان آب داخل بینی کند، و بی اختیار فرو رود، قضا بر او واجب نیست.

مسائل فوق، گرفته شده از توضیح المسائل آیت الله العظمی سید علی حسینی سیستانی (ادام الله ظله) است. از صفحه 307 تا صفحه324. ناشر: دفتر آیت الله العظمی سیستانی - قم مقدس. چاپ بیست و دوم، تا ریخ: 1423ه.ق چاپ ستاره.